Γονείς σε Θέση Εξουσίας

Γονείς σε Θέση Εξουσίας 

Αδιαμφισβήτητα ο κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του.

Στην προσπάθειά τους όμως να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τους κινδύνους υιοθετούν ένα αυταρχικό γονεικό πρότυπο και χρησιμοποιούν κάποιες λανθασμένες «στρατηγικές».

Για παράδειγμα, δίνουν οδηγίες στα παιδιά σχετικά με το τι να κάνουν και τι όχι, πώς πρέπει να φερθούν, τι να προσέχουν, τι να αποφεύγουν, τι να διεκδικούν και με ποιο τρόπο. Συχνά όμως, ο ρόλος του γονέα μπερδεύεται με ρόλο εξουσίας, όπου οι γονείς δίνουν τις πιο πάνω «συμβουλές» χωρίς καμιά εξήγηση και χωρίς περιθώρια αντίρρησης. Έτσι οι συμβουλές αυτές καταλήγουν να μοιάζουν με εντολές, ή ακόμα και προσταγές και το παιδί νιώθει υποχρεωμένο να τις ακολουθήσει.

Σε πολλές περιπτώσεις ακόμα, η αγάπη του γονέα συνδέεται και διαπραγματεύεται μέσα από την υπακοή των εντολών του. Για παράδειγμα: «Γιατί δεν με ακούς; Δεν θέλεις να είμαστε αγαπημένοι;» και «Αν δεν κάνεις αυτό που είπαμε δεν θα σε αγαπώ». Στις περιπτώσεις αυτές οι γονείς γίνονται χειριστικοί και τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά πως όταν οι εντολές δεν τηρούνται κατά γράμμα, οι επιπτώσεις θα είναι αρνητικές – πρόκειται δηλαδή να στερηθούν την γονεική αγάπη, φροντίδα και στοργή.

Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν σαν μαριονέτες, εκτελώντας οδηγίες και εντολές, χωρίς να έχουν την κρίση πλέον να απορήσουν και να αμφισβητήσουν, να φέρουν αντίρρηση, να απορρίψουν, να ψάξουν ή να ρισκάρουν.

Κάποιες από αυτές τις συμβουλές/οδηγίες, που χρησιμοποιούνται καθημερινά και θεωρούνται από πολλούς αθώες και προστατευτικές, έχουν στην πραγματικότητα τεράστια επίπτωση στην ψυχική υγεία των παιδιών.

«Δεν θα τα καταφέρεις μόνος σου, θα το κάνω εγώ για σένα» 

«Γίνε επιτέλους σωστός άνθρωπος!», 

«Μαζέψου, αυτά δεν είναι για σένα!», 

 «Μόνο στο σπίτι είσαι ασφαλής, έξω παραμονεύει ο κίνδυνος»

«Να μην εμπιστεύεσαι ποτέ κανέναν» 

«Είσαι άχρηστος»

«Θα πρέπει να υπακούς την αδερφή σου, αυτή ξέρει καλύτερα»,

«Μόνο εσένα έχω, αν φύγεις ποτέ από δίπλα μου θα πεθάνω…»

Οι φράσεις αυτές «στοιχειώνουν» τον δέκτη και στην ενήλικη ζωή του αφού η εικόνα που σχηματίζει για τον εαυτό του είναι αρνητική και η αυτοεκτίμηση του είναι πολύ χαμηλή. Πιστεύει πως δεν είναι αρκετά ικανός, πως δεν μπορεί να πετύχει τίποτα χωρίς βοήθεια, νιώθει ενοχές όταν αυτό που θέλει να κάνει δεν εγκρίνεται από τους γονείς του και πιστεύει πως μόνο με την καθοδήγηση τους μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

Αυτό βέβαια, μεγαλώνοντας, έχει μεγάλο αντίκτυπο στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς του που ενώ αυτές αυξάνονται μέρα με την μέρα, οι δεξιότητες του δεν έχουν αναπτυχθεί υγειές για να μπορεί να τις αντιμετωπίσει.

Οι διαπροσωπικές σχέσεις, όπως επίσης και η σχέση του με τον εαυτό του, τον φοβίζουν, τον μπερδεύουν, και του φαίνονται βουνό.

Πως θα μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή του, να κάνει σχέσεις, να συνυπάρξει, να προσπαθήσει, να αποφασίσει, να διεκδικήσει, αφού δεν χρειάστηκε να το κάνει ποτέ; Ας αναλογιστούμε λοιπόν, ο καθένας μας ξεχωριστά, ποια είναι η καλύτερη  «στρατηγική» για την ανάπτυξη και καλλιέργεια των παιδιών μας.

Ραφαέλλα Πισσίδου – Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος 

Source: psychologynow.gr