«Με το παιδί μου είμαστε φιλαράκια»

«Με το παιδί μου είμαστε φιλαράκια»

Πολλοί είναι οι γονείς που με καμάρι δηλώνουν «φίλοι» με τα παιδιά τους νομιζόμενοι ότι με τον τρόπο αυτό δείχνουν μεγαλύτερη αγάπη, κατανόηση και στοργή προς το παιδί τους.

Αντίθετα όμως, η στάση αυτή δεν είναι προς όφελος του παιδιού και κρύβει παγίδες…

Τα παιδιά κάθε ηλικίας, έχουν ανάγκη την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους. Θέλουν γονείς προστατευτικούς, κατανοητικούς και φιλικούς. Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως ότι έχουν ακόμα περισσότερη ανάγκη την σιγουριά και την ασφάλεια που μπορεί να τους προσφέρει ένας ώριμος και οριοθετημένος γονιός, ειδικά όταν το παιδί βρίσκεται στην εφηβεία!

Γιατί ένας γονιός δεν μπορεί να είναι «φίλος» με το παιδί του;

Η εφηβεία είναι μια πολύ κρίσιμη ηλικία όσον αφορά στις αποφάσεις που καλείται ο έφηβος να πάρει για την ζωή του, την καλλιέργεια και το μέλλον του. Στο σημείο αυτό, ο  έφηβος έχει απόλυτη ανάγκη από την εμπειρία ζωής και την ωριμότητα των γονιών για προστασία από την δική του παρορμητικότητα και έλλειψη εμπειρίας.

Τα παιδιά στην εφηβεία ζητούν από τους γονείς τους το αντίθετο από αυτό που ζητούν από τους συνομήλικους φίλους τους. Θέλουν δηλαδή να νιώσουν την συναισθηματική ταύτιση και κατανόηση από τους φίλους τους, να χαρούν μαζί, να φοβηθούν μαζί, να στεναχωρηθούν και να απογοητευτούν μαζί. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θέλουν να νιώσουν αυτή την συναισθηματική ταύτιση με τους γονείς τους. Φράσεις όπως «όταν πονάς εσύ πονάω και εγώ», «όταν στεναχωριέσαι εσύ στεναχωριέμαι και εγώ» δεν βοηθούν το παιδί να νιώσει σιγουριά, παρά μόνο τύψεις και ανασφάλεια.

Αντίθετα, ωφέλιμο θα ήταν να νιώσουν κατανόηση και συμπόνια αλλά ταυτόχρονα και  «συναισθηματική αποστασιοποίηση» από τους γονείς τους, να νιώσουν δηλαδή πως είναι το στήριγμά τους, το σταθερό τους σημείο από το οποίο μπορούν να κρατηθούν στις δύσκολες στιγμές χωρίς να καταρρέει μαζί τους.

Ένας ακόμη σημαντικός λόγος για τον οποίο δεν θα έπρεπε να είμαστε «φίλοι» με τα παιδιά μας είναι η συναισθηματική δυσκολία και δυσφορία που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τα παιδιά βαδίζοντας προς την ενηλικίωση.  Εκεί δηλαδή που οι δεσμοί με τους γονείς «λύνονται» και η αυτονομία θα έπρεπε να μεγαλώνει.

Όταν ο γονιός είναι «φίλος» με το παιδί, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αφού η φυσική εξέλιξη, το λύσιμο των δεσμών, παίρνει την μορφή της «εγκατάλειψης» και της «προδοσίας» και έτσι γίνεται πολύ πιο επώδυνη και καθυστερημένη, συνοδευόμενη από πολλά αρνητικά και δυσλειτουργικά συναισθήματα και σκέψεις.

Γιατί θέλουμε να είμαστε «φίλοι» με τα παιδιά μας;

Τι αναζητούν οι γονείς από μια τέτοια σχέση με τα παιδιά τους;

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γονείς που προσπαθούν να χτίσουν μια τέτοιου είδους σχέση με τα παιδιά τους, αναζητούν την συντροφιά και την επιβεβαίωση που πιθανόν να τους λείπει από άλλες σχέσεις στη ζωή τους. Συνήθως, οι γονείς βάζουν τα παιδιά τους στο ρόλο του «φίλου» όταν η σχέση του ζευγαριού δεν είναι πολύ καλή και ο γονιός αναζητεί «σύμμαχο». Αυτό σημαίνει πως, η στάση αυτή εξυπηρετεί τις ανάγκες των γονιών, και όχι των παιδιών. Έτσι οι ρόλοι αντιστρέφονται και τα παιδιά καταλήγουν να γίνονται γονείς των γονιών τους κουβαλώντας ένα μεγάλο συναισθηματικό φορτίο.

Ραφαέλλα Πισσίδου – Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος 

Source: efiveia.gr